Κείμενο που μοιράστηκε στην πορεία της 19ης Δεκέμβρη στο Κερατσίνι:

Ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη τα αίτια που την προκάλεσαν εξακολουθούν να υφίστανται και να ενισχύονται καθημερινά. Ένα κράτος χρεοκοπημένο οικονομικά, πολιτικά και ηθικά προσπαθεί πάση θυσία να αποφύγει την έκρηξη της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής και να αποτρέψει μια νέα, ευρύτερη εξέγερση και μια ενδεχομένη κοινωνική επανάσταση.

Ως διέξοδος στην κατάρρευση προβάλλεται η επιχειρούμενη αναβάθμιση του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας του κράτους (ο νεοφιλελεύθερος εκσυγχρονισμός του).  Οποιαδήποτε όμως αλλαγή θεσμών δεν μπορεί να μεταβάλει την βαθύτερη ουσία του Κράτους. Το ρόλο του ως προστάτη και εκτελεστή της θέλησης της οικονομικής ελίτ, ως μηχανισμό επιβολής της θέλησης των λίγων πάνω στους πολλούς, ως διαμεσολαβητή των κοινωνικών σχέσεων. Ένα πλέγμα εξουσιαστικών σχέσεων που φανερώνει το βίαιο πρόσωπό του όταν νιώθει ότι κινδυνεύει. Από το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη (επί κυβέρνησης Καραμανλή Α΄), μέχρι τους Δελτάδες που έπεσαν με τις μηχανές τους πάνω στην πορεία, τραυματίζοντας σοβαρά μέλος του Ε.Ε.Κ. (επί κυβέρνησης Παπανδρέου Γ΄), από την δολοφονία του Καλτεζά (επί κυβέρνησης Παπανδρέου Β΄) μέχρι την δολοφονία του Γρηγορόπουλου (επί κυβέρνησης Καραμανλή Β΄), το κράτος αποδεικνύει διαχρονικά τη συνέπεια με την οποία αντιμετωπίζει όσους τολμούν να του αντισταθούν. Τον προηγούμενο Δεκέμβρη έγινε φανερή η αποτυχία της προσπάθειας ολοκληρωτικής χειραγώγησης της κοινωνίας από τους πιο μοντέρνους κατασταλτικούς μηχανισμούς (σχολείο, πανεπιστήμιο, ΜΜΕ, στράτευση). Η συνειδητοποίηση αυτής της αποτυχίας οδήγησε στην ενίσχυση των πιο κλασικών μέσων καταστολής.

Ο καπιταλισμός αδυνατεί να συνεχίσει τη χειραγώγηση των συνειδήσεων με το παραμύθι του αμερικάνικου ονείρου και την υπόσχεση της «επιτυχίας» σε όσους δομήσουν την ζωή τους σύμφωνα με το τρίπτυχο δουλειά-κατανάλωση–υποταγή. Η οικονομική κρίση, πραγματική ή τεχνητή, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιου τύπου αυταπάτες. Έτσι το Κράτος επιστρέφει σε αυτό που γνωρίζει καλά ως μέσο καταστολής και χειραγώγησης. Τον Τρόμο. Τρόμο για τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τρόμο για πανδημίες που θα εξολοθρεύσουν τον πληθυσμό, τρόμο για έναν εσωτερικό εχθρό που προσπαθεί να κατασκευάσει. Μέσω του εκφοβισμού προσπαθεί να εκβιάσει την κοινωνική συναίνεση και να αποφύγει τις αντιδράσεις στο πογκρόμ που σκοπεύει να εξαπολύσει εναντίον των κοινωνικών κεκτημένων (μισθοί, ασφάλιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, άσυλο).

Ο κρατικός μηχανισμός επανήλθε ανανεωμένος με την έλευση της νέας κυβέρνησης. Αναβάθμισε την καταστολή ποιοτικά και ποσοτικά σε δύο επίπεδα: στο θεσμικό και το ιδεολογικό. Η καταστολή αυτή στοχεύει στα αγωνιζόμενα και αντιστεκόμενα τμήματα της κοινωνίας και, αρχικά, επικεντρώνεται στους αναρχικούς. Αυτό που τρομάζει την εξουσία είναι η διάχυση και η οικειοποίηση των πρακτικών και των προταγμάτων μας από τα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας ενόψει των κοινωνικών αναταραχών που αναμένεται να ακολουθήσουν.

Αρχικά δοκιμάστηκε η χρήση του πιο φανερού τμήματος της κρατικής καταστολής: ένταση της καταστολής στο δρόμο, βαρύτατες κατηγορίες στους συλληφθέντες της εξέγερσης (βλ. αξιοποίηση τρομονόμου εναντίον μαθητών στη Λάρισα), κλίμα τρομοκρατίας με απειλές για εισβολή σε στέκια, καταλήψεις και σπίτια και ενίσχυση ακροδεξιών οργανώσεων ως αντίβαρο στην ανάπτυξη του κινήματος.

Εντείνοντας το κλίμα τρομοκρατίας, η νέα κυβέρνηση μετέτρεψε τα Εξάρχεια σε κατεχόμενη ζώνη και παράλληλα αύξησε την παρουσία των μπάτσων σε όλη την Αττική (μεθοδεύοντας τη δημιουργία ενός ολοκληρωτικού, αστυνομικού κράτους), επικήρυξε συντρόφους, σε μια λογική άγριας Δύσης, προχώρησε σε δεκάδες προληπτικές και εκφοβιστικές προσαγωγές,  και επέβαλλε εξοντωτικές ποινές σε συντρόφους (Ηλίας Νικολάου). Ταυτόχρονα, μέσω μιας οργουελιανής αντιστροφής της πραγματικότητας, το κράτος επιχειρεί να αποπολιτικοποιήσει τον χώρο των αναρχικών και να διαστρεβλώσει την ιστορία, τις πρακτικές και τα προτάγματα της αναρχίας. Από τον πρωθυπουργό που μιλάει για «αντιεξουσιαστές στην εξουσία», μέχρι και τον υπουργό Προ.Πο. που δηλώνει ότι έχει φίλους αντιεξουσιαστές, σε αγαστή πάντα συνεργασία με τα ΜΜΕ, παρακολουθούμε την προσπάθεια απαξίωσης κοινωνικών αγωνιστών και την ταύτισή τους με απολίτικους καταστροφείς.

Ο υπουργός Προ.Πο. ενόψει των κινητοποιήσεων της 6^ης Δεκεμβρίου αναφέρθηκε σε «ορδές» αναρχικών από το εξωτερικό που θα κατακλύσουν την Ελλάδα και δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τους αναρχικούς και τους αγωνιζόμενους ανθρώπους «φασίστες» κάνοντας λόγο για «Νύχτα των Κρυστάλλων». Να υπενθυμίσουμε στο Χρυσοχοΐδη ότι η Νύχτα των Κρυστάλλων οργανώθηκε από το γερμανικό Κράτος, συνεπικουρούμενο από τον μηχανισμό του ναζιστικού κόμματος. Στην γκεστάπο είχε ήδη δοθεί η εξουσία να συλλαμβάνει πολίτες με την απλή υποψία της πρόθεσης τέλεσης αξιόποινων πράξεων, όπου βέβαια ο ορισμός των «αξιόποινων πράξεων» επαφίονταν στην κρίση των οργάνων της τάξης. Η τακτική των μαζικών προληπτικών προσαγωγών και συλλήψεων, που εφαρμόζει τελευταία το υπουργείο του, παραπέμπει άμεσα στις γκεσταπίτικες πρακτικές.

Στα πλαίσια της παραπάνω πολιτικής, στις 5 Δεκέμβρη, η αστυνομία εισβάλει στον αυτοοργανωμένο χώρο Ρεσάλτο, στο Κερατσίνι, συλλαμβάνοντας 22 συντρόφους-ισσες που βρίσκονται εκεί. Ως άμεση απάντηση, συγκεντρώνονται έξω από το Ρεσάλτο αλληλέγγυοι-ες και καταστρέφουν αστυνομικά οχήματα, ενώ τις επόμενες ώρες γίνεται κατάληψη του δημαρχείου Κερατσινίου. Η κατάληψη λήγει μετά την επέμβαση της αστυνομίας και την σύλληψη άλλων 42 συντρόφων-ισσων.

Για μια ακόμα φορά, η αστυνομία μιλάει μέσα από τα δελτία ειδήσεων: το Ρεσάλτο παρουσιάζεται σαν γιάφκα και άντρο τρομοκρατών. Η κηροζίνη για τη σόμπα και τα άδεια μπουκάλια μπύρας μετατρέπονται σε αποδεικτικά στοιχεία κατασκευής μολότοφ, οι αντιασφυξιογόνες μάσκες ποινικοποιούνται, και ένα σκασμένο δακρυγόνο, από αυτά που απλόχερα εκτοξεύουν οι μπάτσοι μετατρέπεται σε χειροβομβίδα κρότου λάμψης. Στο δημαρχείο, οι χώροι που χρησιμοποιούνται ως αποθήκη χαλασμένων καρεκλών και γραφείων γίνονται αποδείξεις των βανδαλισμών. Προκειμένου να τονιστεί η «επικινδυνότητα» των συντρόφων, το δικαστήριο ορίζει ως εγγύηση για τους 22 συλληφθέντες του Ρεσάλτο το εξοντωτικό ποσό των 51000 Ευρώ.

Στις 6 Δεκεμβρίου η αστυνομία επιτίθεται στο Στέκι Μεταναστών στη Τσαμαδού, ενώ τα ΜΑΤ εισβάλουν στον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο ΑΚΟΙΧΙ στα Γιάννενα, δίνοντας ένα ξεκάθαρο δείγμα των προθέσεων της νέας κυβέρνησης.

Αν με αυτές τις τακτικές θεωρούν ότι μπορούν να κάμψουν έναν πολιτικό χώρο που ποτέ μέχρι τώρα δεν παραδόθηκε και δεν συνθηκολόγησε είναι βαθιά νυχτωμένοι. Η μεταξύ μας αλληλεγγύη είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι την καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου, μέχρι την κοινωνική επανάσταση και την Αναρχία.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 64 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6^ΗΣ ΚΑΙ 7^ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ, ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

 Κείμενο που μοιράστηκε στην αντιεκλογική παρέμβαση του Σαββάτου 3/10/2009.

 Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις φιλότιμες προσπάθειες του καθεστώτος να εμφανίσει την κρίση του συστήματος ως περιστασιακή οικονομική κρίση και όχι ως εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού. Οι  «πρόωρες» εκλογές, υπό την πίεση οικονομικών παραγόντων και άλλων κέντρων εξουσίας, έχουν ως στόχο την εκτόνωση της κοινωνικής οργής, την πρόληψη μιας νέας ευρύτερης εξέγερσης και το παραμύθιασμα όλων μας για τη βελτίωση των συνθηκών επιβίωσης μέσω μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης. Ιδεολογήματα του τύπου “καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο”, “πράσινη ανάπτυξη”, “συμμετοχική δημοκρατία” είναι η απάντηση των εξουσιαστών στην πολιτική, αξιακή, οικολογική και γενικότερα κοινωνική κρίση. Αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, ζητούν τη συγκατάθεσή μας για να την ξεπεράσουν και να επιστρέψουμε στην πρότερη «καλή» κατάσταση.

Οι αυτόκλητοι διαμεσολαβητές της δράσης και της ζωής μας, μας καλούν να εναποθέσουμε ξανά τη ζωή μας στα χέρα των ειδικών, των αυθεντιών, των επαγγελματιών της πολιτικής. Μας καλούν να παραδεχτούμε ότι είμαστε ανίκανοι να χειριστούμε μόνοι μας τα ζητήματα που μας αφορούν. Να παραδεχτούμε ότι τους έχουμε ανάγκη και θα καταστραφούμε δίχως τη «φωτισμένη» ηγεσία τους.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

γιατί αρνούμαστε σε οποιονδήποτε να αποφασίζει και να δρα για εμάς, αντί για εμάς, για οποιοδήποτε ζήτημα. Κανείς δε μπορεί να εκφράσει τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τα προβλήματα των 10, 20, 30 χιλιάδων ανθρώπων που τον ψήφισαν ή να μιλήσει και να δράσει στο όνομα τους.

γιατί είμαστε αντίθετοι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα και η ψήφος σε οποιοδήποτε κόμμα συνεπάγεται την αποδοχή του.  Συνεπάγεται την αποδοχή του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Όποια ερμηνεία κι αν θελήσει κάποιος να της δώσει, τελικά σημαίνει αποδοχή των όρων του παιχνιδιού «αν θες να συμμετέχεις στην «πολιτική» θα πρέπει να το κάνεις με τους όρους που θέτει το κράτος». Η συμμετοχή στις εκλογές συμβάλλει στην εμπέδωση της συναίνεσης.

γιατί η πολιτική με όρους θεάματος δεν μας αφορά.  Οι, καθόλα ασφαλείς (για το κράτος), προεκλογικές καμπάνιες, τα τηλεοπτικά σποτάκια, οι αερολογίες και ο εικονικός «πόλεμος» των «αντιπροσώπων του κοινωνικού συνόλου» θυμίζουν τρόπο επιλογής σαμπουάν (από τα 5-6 που υπάρχουν αγοράστε το δικό μας που ξεπλένεται καλύτερα). Πρόκειται για μια ακόμη διαδικασία «επιλογής» προϊόντος που ως στόχο έχει την δημιουργία ψευδαισθήσεων συναπόφασης.

γιατί δεν έχουμε αυταπάτες σχετικά με τον ρόλο του κράτους. Δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ  ένας καλός, ουδέτερος (άχρωμος και άγευστος) μηχανισμός στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Δημιουργήθηκε ως εργαλείο επιβολής της εξουσίας των αφεντικών και οι εκλογές, που οργανώνει και επιβλέπει, επικυρώνουν το ρόλο του και το ισχυροποιούν.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

γνωρίζουμε όμως ότι η αποχή δεν σημαίνει από μόνη της τίποτε. Η αποχή και η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της σημασίας της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης, της αλληλεγγύης σε αγώνες και αγωνιστές, της δράσης χωρίς διαμεσολαβητές και αντιπρόσωπους είναι ένα βήμα προς την ατομική και κοινωνική ελευθερία.

Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών για Ενιαίο Πολυμορφικό Κίνημα

Κείμενο που μοιράστηκε στην αντιεκλογική παρέμβαση του Σαββάτου 3/10/2009. Το κείμενο εκτυπώθηκε σε 2 σελίδες μπρος-πίσω, ώστε να καταδείξει την αντιδιαστολή.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ

«Όλα για πάρτη μου». Κοιτάς να περνάς καλά και στα παλιά σου τα παπούτσια, τι κάνουν οι άλλοι. Δε πα να πνίγονται. Δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ να πληρώσεις δάνεια και υποχρεώσεις, και το τελευταίο που σε νοιάζει είναι τι κάνουν οι άλλοι. Αρκεί να μη σ’ ενοχλούνε, γιατί …«η ελευθερία σου σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Αποχαυνώνεσαι στη τηλεόραση, και το μόνο που σκέφτεσαι και σ’ ευχαριστεί είναι τι θα ψωνίσεις στο τέλος του μήνα με τα λίγα που σου περίσσεψαν. Όλη σου η ζωή αυτός ο κύκλος. Ονειρεύεσαι τα πλούτη, τα λούσα, τα αυτοκίνητα, αν κέρδιζες λαχείο. Κοιτάς να γλείψεις, να ρουφιανέψεις, να φας τον άλλον, για λίγα φράγκα παραπάνω. Κι όλη σου η ζωή κυλάει έτσι… στο βωμό της κατανάλωσης. Αυτός είναι ο πολιτισμός σου. Το δίκιο του ισχυρότερου. Στη ζωή ο ένας τρώει τον άλλον! Αυτή είναι η κουλτούρα σου. Κι είσαι «ευτυχισμένος» μέσα στη μιζέρια σου. Έχεις γεμίσει τη ζωή σου με σκουπίδια. Καμαρώνεις που το σπίτι σου είναι γεμάτο από τόσα πράγματα, που δε βλέπεις τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου και τρέχουνε στους ψυχιάτρους. Οι αποθήκες σου δε χωράνε πια, από τα πράγματα που αγόρασες για λίγα λεπτά καταναλωτικής αίγλης. Τώρα τα τρώει το σκοτάδι, όπως τα παιδάκια των μεταναστών που απαγόρεψες να παίξουν στη παιδική χαρά της γειτονιάς σου. Καυχιέσαι που είσαι έλληνας, και δε καταλαβαίνεις ότι ελλάδα είναι οι 10 οικογένειες. Τόνοι αίματος χύθηκαν, φυλακές στενάζουν, μυριάδες καταπιεσμένων ψυχών και πλυμένων εγκεφάλων, κι όλα για μια «ιδέα» που οι 10 οικογένειες σου επέβαλλαν.

Πιστεύεις σ’ ένα σύνταγμα που απαγορεύει ισότιμα σ’ έναν άστεγο και σ’ έναν πλούσιο να κοιμούνται κάτω από μια γέφυρα. Ψηφίζεις κόμματα για νόμους που διασφαλίζουν ισότιμα τη περιουσία του πάμπτωχου και του ζάπλουτου.

Θέλεις κράτος. Θέλεις να μη σαλεύει φύλλο. Σ’ ενοχλεί που μια χούφτα πιτσιρικάδες «αναστατώνουν το κέντρο της Αθήνας», και σου τα κάνουν λαμπόγιαλο. Σου κόβουν απ τα κέρδη σου. Έχεις βιτρίνα στην Ερμού, πουλάς στις εκπτώσεις με 400% κέρδος, κι έρχεται ο πιτσιρικάς και σου τα σπάει και διαμαρτύρεσαι: “Ε ρε ξύλο που τους χρειάζεται. Οικογένειες δεν έχουνε;”

«Να τους μαζέψει κι αυτούς και τους μετανάστες. Τι θέλουν κι έρχονται; Και τι με νοιάζει εμένα αν δεν έχουν να φάνε, να πάνε από εκεί πού ‘ρθαν κι ας πεθάνουνε στη πατρίδα τους». Όταν σου ξεσκατίζει τη τουαλέτα και σου καθαρίζει τα τζάμια μ’ ένα ξεροκόματο, τότε καλός είναι, έ; Όταν εισπράττεις το νοίκι από τη τρύπα που τους νοικιάζεις, τότε καλός είναι, ε;  όταν του τρώς από τα ένσημα, τότε καλός είναι έ;

Φροντίζεις να τα έχεις καλά με τους βουλευτές και από τις δύο πάντες, γιατί που ξέρεις μπορεί να τους χρειασθείς καμιά φορά. Όλο και κανένα ρουσφετάκι θα χρειασθεί. Τη μια ο δεξιός θα σου βγάλει την άδεια για τη μαιζονέτα στο δάσος, την άλλη ο προοδευτικός, θα σου τακτοποιήσει τη κόρη, ή το βίσμα για το γιό να τη βγάλει στο στρατό πασάς. Λίγο λαδάκι και καθάρισες.

Και τώρα νιώθεις ελεύθερος που τους ψηφίζεις χωρίς να καταλαβαίνεις ότι, η δουλειά τους είναι να συντηρούν τη τάξη των πλουσίων. Άλλοτε με το στανιό, κι άλλοτε, όταν σκουραίνουν τα πράματα, με το καλό, το προοδευτικό. Όπως και να έχει το χρήμα κυβερνάει.

Αν έτσι νιώθουμε ευτυχισμένοι,…αυτή είναι η ζωή που μας αξίζει…

ΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ! ΞΥΠΝΑ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΙ ΑΣ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΜΑΣ

Κρίνω τη ζωή μου.

   Χρησιμοποιώ τη συνείδησή μου, ώστε να βελτιώνομαι σαν άνθρωπος, ώστε να φτάσω να καταλαβαίνω ότι η ευτυχία μου εξαρτάται από την ευτυχία του συνόλου που με περιβάλλει. Μοχθώ για την ευτυχία των άλλων, ώστε να είμαι ελεύθερος κι ευτυχισμένος.

   Σκέφτομαι τον συνάνθρωπό μου. Μοιράζομαι τα αγαθά που μου χάρισε η φύση, και βρίσκω τρόπους με τους συνανθρώπους μου, να μοιραζόμαστε τα μέσα παραγωγής,  ώστε να πολλαπλασιάζουμε τα αγαθά, και ισότιμα να τα απολαμβάνουμε, σεβόμενοι τη φύση.

Επικοινωνώ τα προβλήματά μου, και στο βαθμό που αυτά εξαρτώνται από άλλους συναποφασίζω μαζί τους ισότιμα, όπως και οι άλλοι κάνουν με εμένα.

   Στη γειτονιά, μαζευόμαστε όλοι μαζί σε γενικές συνελεύσεις, και με σεβασμό στο κάθε ομιλητή, παρακολουθούμε το σκεπτικό του όταν εκθέτει τις απόψεις του, και προσπαθούμε να κατανοήσουμε το πρόβλημά του. Όλοι μαζί σαν ομάδα ψάχνουμε να βρούμε λύσεις στο πρόβλημά του, γιατί είναι και δικό μας πρόβλημα. Σε μερικές περιπτώσεις, και όταν υπάρχουν διαφορές, συνδιαμορφώνουμε όλοι μαζί, λύσεις που εξυπηρετούν και τα δύο μέρη. Συμμετέχω ενεργά σε μια τοπική συλλογικότητα.              Όπως η δικιά μου, έτσι κι όλος ο κόσμος που βρίσκεται πάνω στη γη συμμετέχει σε ανάλογες συλλογικότητες -κοινότητες. Υπάρχουν εκατομμύρια κοινότητες σε όλη τη γη. Τίποτα δε μας χωρίζει, και είμαστε όλοι αδελφωμένοι, για τη ζωή.

   Το ίδιο συμβαίνει και στη δουλειά. Αν κι εκεί τα θέματα είναι πιο πολύ πρακτικά κι αφορούν τις ανάγκες ολόκληρης της παραέξω κοινωνίας. Δηλαδή, τι ανάγκες έχουν από τα παραγόμενα αγαθά μας οι κοινότητες και οι άνθρωποι. Οι εργατικές συλλογικότητες, ανταλλάσουμε τα αγαθά που παράγουμε ισότιμα, και χωρίς να κερδίζει κανένας τίποτε παραπάνω από το να καλύπτει τις ανάγκες του.

Προκειμένου όλο το έργο να γίνει πιο εύκολα πραγματοποιήσιμο, εκτός από ένα έξυπνο σύστημα επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών, όλες οι συλλογικότητες, εργατικές ή κοινοτικές, εκλέγουμε εκπροσώπους σε πολύ συχνά χρονικά διαστήματα, που τους δίνουμε την εντολή να εκτελούν το έργο για το οποίο αποφασίσαμε. Οι εκπρόσωποί μας είναι ανακυκλούμενοι και άμεσα ανακλητοί, στη περίπτωση που δε κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ελέγχονται ανά μήνα, και σε μερικές περιπτώσεις κι εφ’ όσον το θέλουν κι οι ίδιοι, εάν είναι επιτυχημένοι, τους ανανεώνουμε τη θητεία τους. Συνήθως όμως τους αλλάζουμε για να μαθαίνει και κανένας άλλος τη δουλειά.

   Υπάρχουν όμως και αποφάσεις που πρέπει να λαμβάνονται σε υπερτοπικό επίπεδο. Οι εκλεγμένοι –άμεσα ανακλητοί εκπρόσωποί μας, αναλαμβάνουν το έργο να προτείνουν κατόπιν οδηγίας μας συγκεκριμένους ανθρώπους για συντονιστικές επιτροπές που θα επικοινωνούν μεταξύ τους, για την ολοκλήρωση εργασιών που αφορούν υπερτοπικές δραστηριότητες κι ανάγκες. Όλ’ αυτά, και μαζί με το σύστημα επικοινωνιών μας, μας βοηθούν να ακούμε την ανάγκη του κάθε ανθρώπου στη τελευταία γωνιά της γης, και να τον αισθανόμαστε σα τον αδελφό μας. Τίποτα δε μας χωρίζει. Όλοι είναι αδέλφια μας. Τίποτα δε μας ανήκει, η γη και ο πλούτος της ανήκουν σε όλους μας. Ζούμε ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι.

Αυτή είναι η «δημοκρατία» μας, και τη λένε ΑΝΑΡΧΙΑ.

 ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ. 

ΟΡΓΙΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΖΩ

Σύντροφοι από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών για Ενιαίο Πολυμορφικό Κίνημα

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

Το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου συνελήφθησαν 5 Σέρβοι αναρχικοί, μέλη της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας, κατηγορούμενοι για την επίθεση αλληλεγγύης στην ελληνική πρεσβεία, σε ένδειξη συμπαράστασης στον τότε απεργό πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλο.

Η σύλληψή τους είχε ουσιαστικά προαναγγελθεί όταν ο Σέρβος πρόεδρος Μπόρις Τάντιτς απολογούμενος στον έλληνα πρέσβη (η Ελλάδα αποτελεί το βασικό επενδυτή και της σέρβικης οικονομίας με 2,5 δις € το χρόνο) διαβεβαίωνε ότι ΄΄το σέρβικο κράτος θα κάνει τα πάντα για να συλληφθούν και να τιμωρηθούν κατάλληλα οι δράστες΄΄.

Το σερβικό κράτος (και η σοσιαλιστική κυβέρνηση συνασπισμού) σε πλήρη εναρμόνιση με το διεθνές κλίμα καταστολής ενάντια στα κοινωνικά κινήματα επιλέγει να αποδώσει στους 5 συντρόφους την κατηγορία της συμμετοχής σε πράξη Διεθνούς Τρομοκρατίας.

 Η βαρβαρότητα της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας είναι ίδια παντού…

 Για μας είναι αδιάφορο αν είναι ΄΄ένοχοι΄΄  ή ΄΄αθώοι΄΄.

Οφείλουμε να απαντήσουμε όχι μόνο στη σύλληψη των συντρόφων μας αλλά και στην κατηγορία της Διεθνούς Τρομοκρατίας που στοχοποιεί άμεσα το παγκόσμιο κίνημα αντίστασης.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους 5 σέρβους συντρόφους, στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε άνθρωπο που εξεγείρεται και αντιστέκεται στην κρατική εξουσία και το παγκόσμιο κεφάλαιο, τους μόνους και πραγματικούς τρομοκράτες.

 ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 5 ΣΕΡΒΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ

Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών για Ενιαίο Πολυμορφικό Κίνημα

Φέτος συμπληρώνονται 123 χρόνια από την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο το
1886. Μια άγρια ταξική σύγκρουση, που ύπουλα και μεθοδευμένα, το κράτος
και τα τσιράκια της αστικής δημοκρατίας σε ολόκληρο τον κόσμο,
προσπαθούν να διαστρεβλώσουν, δίνοντας την εικόνα ενός απλού απεργιακού
αγώνα με αίτημα μόνο το οχτάωρο, σε αντίθεση με την πραγματικότητα που
ήταν η απόλυτη διεκδίκηση των εργατών στα μέσα παραγωγής. — Οι τότε
συνθήκες δε διέφεραν και πολύ από τις σημερινές: — Στυγνή εκμετάλλευση
των εργατών από τα αφεντικά…

…δήθεν οικονομική ύφεση από τους πάμπλουτους βιομήχανους και
παρουσίαση στις εφημερίδες της εποχής, των εργατών που αντιστέκονταν και
στο σύνολό τους ήταν αναρχικοί σαν «αλήτες που σχεδιάζουν να κάψουν
ολόκληρη τη χώρα». Οι άγριες απεργίες που είχαν προηγηθεί για δύο
περίπου δεκαετίες από το 1886 είχαν οδηγήσει σε σκληρές και αιματηρές
συγκρούσεις με την αστυνομία και τους ένοπλους στρατούς των αφεντικών,
με αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς εργάτες.

Τις επόμενες δεκαετίες οι εργατικοί αγώνες εντατικοποιήθηκαν σε ολόκληρο
τον κόσμο, όσο και στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα το 1936 και την απεργία
των εργατών στη Θεσσαλονίκη, όπου οι διεκδικήσεις τους εκφράστηκαν μέσα
από σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία και είχε σαν αποτέλεσμα πολλούς
νεκρούς εργάτες που αντιπαρατέθηκαν με το κράτος, μόνο και μόνο επειδή
διεκδίκησαν την ίδια τους τη ζωή.

Με το πέρασμα του χρόνου τα εργατικά δικαιώματα αποδυναμώθηκαν, αφού τα
αφεντικά σε αγαστή συνεργασία με τα συνδικαλιστικά τσιράκια τους και
τους δήθεν επαναστάτες αριστερούς και σοσιαλιστές, έχουν μετατρέψει
πλέον σήμερα τους εργατικούς αγώνες σε γελοίους διαλόγους της
εργοδοτικής συνδικαλιστικής ηγεσίας με τους πλούσιους βιομήχανους. Η
εργατική πρωτομαγιά έχει μετατραπεί από μια άγρια ταξική σύγκρουση
φτωχών εναντίον πλουσίων, σε μια εορταστική εκδήλωση των ίδιων των
αφεντικών και των ρουφιάνων τους.

Όλα αυτά τα χρόνια γίναμε μάρτυρες αυτών των διαλόγων μεταξύ ΓΣΕΕ και
ΣΕΒ και είδαμε σε ποιο σημείο έχει φτάσει η ζωή μας και τα επίπλαστα
δικαιώματά μας(μισθοί πείνας, συντάξεις κοροϊδίας αν και όποτε φτάσει
κανείς στο σημείο να τις πάρει, ασφαλιστικό κτλ.) Ο εκβιασμός για ένα
δήθεν καλύτερο αύριο, για δήθεν καλύτερο βιοτικό επίπεδο, δήθεν ανέσεις
και μόρφωση μέσω της μισθωτής δουλείας, είναι ένα καλοστημένο παραμύθι
που ολόκληρη η κοινωνία έχει πάψει πια να πιστεύει. Ο καταναγκασμός για
βιομηχανική παραγωγή έχει αλλοτριώσει την πραγματική έννοια τις
εργασίας, δηλαδή την απόλαυση της δημιουργικότητας.

Οι οικονομικές κρίσεις και η αναμενόμενη πύκνωση και έντασή τους είναι
ένα ακόμα κόλπο των αφεντικών για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, στις πλάτες
φυσικά των φτωχών και των εργαζομένων. Με έντεχνη καλλιέργεια του φόβου
και του πανικού προσπαθούν να παρουσιάσουν τις μειώσεις μισθών και τις
απολύσεις σαν έναν αναπόφευκτο νόμο της φύσης για το «καλό της
οικονομίας και της αγοράς».

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά έφτασε η στιγμή να διεκδικήσουμε
την ίδια μας τη ζωή που όλοι αυτοί μας την αφαιρούν καθημερινά,
παίρνοντάς την εμείς στα χέρια μας. Έφτασε η στιγμή να αμφισβητήσουμε τη
σοφία του καπιταλισμού για τους νόμους της οικονομίας. Να πετάξουμε στα
μούτρα τους, όλες τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που φτιάχτηκαν από τους
ψευτοειδικούς της δημοκρατίας, δήθεν για το καλό μας. Να τσακίσουμε τους
απατεώνες μεσολαβητές των φτωχών και των εργαζομένων, να καταστρέψουμε
κάθε μορφή εξουσίας. Να πραγματοποιήσουμε αυτό που τα αφεντικά και οι
μισθοφόροι διανοούμενοί τους παρουσιάζουν σαν ουτοπία.

Ως πότε θα είμαστε έρμαια των αφεντικών περιμένοντας από άλλους να
αλλάξουν τη δική μας ζωή; Ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι κάποιος άλλος
θα προστρέξει σε βοήθειά μας. Είδαμε ποια ήταν η βοήθεια όλων αυτών που
παλεύουν ειρηνικά δήθεν για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Έφτασε η
στιγμή να καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής και να μετατρέψουμε τα κάτεργα
της μισθωτής σκλαβιάς σε χώρους δημιουργίας αγαθών για τις πραγματικές
μας ανάγκες.

Να επανακαθορίσουμε την έννοια της εργασίας, ώστε να ξαναγίνει αυτό που
πραγματικά είναι: δημιουργικότητα και ευχαρίστηση για το προσωπικό και
συλλογικό όφελος. Θέλουμε μια κοινωνία χωρίς δούλους και αφεντικά και
γιʼ αυτό το λόγο θέλουμε να αναβιώσουμε την ταξική σύγκρουση. Να
απορρίψουμε τους νόμους του κράτους και της κάθε εξουσίας και να
περάσουμε στην άμεση, αυτοοργανωμένη δράση.

Έφτασε η στιγμή να σταματήσουν τα λόγια, να κοπάσουν οι φωνές
διαμαρτυρίας και η κοινωνική επανάσταση να γίνει από θεωρία πράξη, με
έναν οργισμένο χείμαρρο ανθρώπων που βιώνουν τη φρικτή καθημερινότητα
της φτώχειας και της ανέχειας, να παρασέρνει όλα αυτά τα καθάρματα που
καθορίζουν τις ζωές μας. Γιατί όπως είχαν αναφέρει και οι εξεγερμένοι
εργάτες του Σικάγο: «Όλες οι απόπειρες του παρελθόντος να ανατραπεί αυτό
το τερατώδες σύστημα με ειρηνικά μέσα, αποδείχθηκαν μάταιες, και όλες οι
αντίστοιχες μελλοντικές προσπάθειες θα είναι νομοτελειακά παρόμοιες».

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΜΕΣΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ
ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ