ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ
Εδώ και πολλά χρόνια, το κράτος προσπαθεί να καταδείξει πως το πρότυπο του εργαζόμενου που δημιουργήθηκε μέσα στην καινούρια φάση της κοινωνικής οικονομίας, δεν επιδέχεται καμία βελτίωση. Αγνοώντας σε εξοργιστικό βαθμό τις επιθυμίες και τις ανάγκες των ανθρώπων, ακινητοποιεί ουσιαστικά τη θέληση τους για ελεύθερη εργασία και σκέψη, τους επιβάλλει τη φτώχεια και την εξαθλίωση, προσβάλλοντας κάθε πτυχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η επιθυμία του ανθρώπου για ελευθερία, συνεργασία και αλληλεγγύη έχει ποδοπατηθεί κάτω από τη μπότα του καπιταλισμού, ενός ιδιότυπου φασισμού που στοχεύει στην εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των ανθρώπων, προς όφελος μιας χούφτας εξουσιαστών.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στο οικονομικό πεδίο, τόσο εγχώρια όσο και διεθνώς, δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Περισσότερη δουλειά, λιγότερες αποδοχές, αύξηση των ορίων ηλικίας στη συνταξιοδότηση, είναι ένα μικρό μόνο μέρος, από τα μέτρα που θέλει να επιβάλλει η εξουσία για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που η ίδια δημιούργησε. Μέτρα βέβαια που στο μόνο που αποσκοπούν είναι η διαιώνιση της εκμετάλλευσης και φυσικά τα μεγαλύτερα κέρδη για τα αφεντικά.
Το τελευταίο μέτρο της νέας σοσιαληστρικής κυβέρνησης για τη δήθεν αντιμετώπιση της κρίσης, ακούει στο όνομα φοροεπιδρομή. Ο πρόσφατος παροξυσμός για συγκέντρωση αποδείξεων πληρωμών, με σκοπό την υποτιθέμενη οικονομική ελάφρυνση, είναι άλλη μια απόδειξη της αδυναμίας του καπιταλισμού να στηριχτεί στα γυάλινα πόδια του. Η απέλπιδα προσπάθεια του κράτους να δημιουργήσει κλίμα συναίνεσης και εθνικής ομοψυχίας για την αντιμετώπιση της κρίσης, φάνηκε ανάγλυφα και στις πρόσφατες -κατά παραγγελία της κυβέρνησης- δημοσκοπήσεις, τα ευρήματα των οποίων μόνο γέλια κατάφεραν να προκαλέσουν. Μέσω αυτών των δημοσκοπήσεων, το κράτος προσπάθησε να πείσει την κοινωνία ότι ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων που θίγονται τα δικαιώματα και οι ζωές τους, επικροτούν τα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Από κοντά φυσικά και τα μμε που χωρίς τον παραμικρό δισταγμό παρουσίασαν αυτά τα εξωφρενικά ευρήματα, εξυμνώντας ταυτόχρονα την «ωριμότητα των ελλήνων πολιτών που έχουν συνειδητοποιήσει την κρίσιμη κατάσταση και έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων». Η ξεφτίλα του κράτους έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο σημείο, ώστε να μας κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα μας, προσπαθώντας να μας πείσει ότι τα συμφέροντα του Βαρδινογιάννη, του Κόκκαλη και του Μπόμπολα είναι ίδια με τα δικά μας.
Από την εποχή της βασιλείας μέχρι τα σύγχρονα καθεστώτα που χαρακτηρίζονται δημοκρατικά, ο φόρος, είτε είναι κεφαλικός, είτε άμεσος, είτε έμμεσος, κτλ, είχε πάντα τον ίδιο σκοπό. Να χρησιμοποιηθεί για την ικανοποίηση της απληστίας των πλουσίων και όχι για το κοινωνικό όφελος. Ειδικά ο φόρος πάνω στα είδη επιβίωσης χτυπάει πρώτα και πάνω από όλα τα κατώτερα οικονομικά στρώματα. Οι όποιες μικροαυξήσεις του παρελθόντος μπορεί να φάνταζαν σαν μια μικρή ανάσα για όλους μας. Ποιό ήταν όμως το αποτέλεσμα αυτής της αύξησης όταν μέσω του πληθωρισμού, της αύξησης των φόρων, της ακρίβειας και άλλων τεχνασμάτων των αφεντικών η φτώχεια παρέμεινε φτώχεια; Σήμερα, εν μέσω «κρίσης» και της επαπειλούμενης «πτώχευσης» του κράτους, δίνεται η ευκαιρία στα αφεντικά να προχωρήσουν σε πάγωμα ή ακόμα και μείωση μισθών, την περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, απολύσεις, ανασφάλιστη εργασία, σε ένα γενικότερο πισωγύρισμα σε μεσαιωνικές συνθήκες .
Από την άλλη, η οργάνωση των εργατών σε κρατικούς/κομματικούς συνδικαλιστικούς φορείς, σε μια προσπάθεια διεκδίκησης των αυτονόητων, εκχωρεί τη δύναμή τους σε επαγγελματίες συνδικαλιστές που με τη σειρά τους λειτουργούν σαν πιστά όργανα του κράτους και της εργοδοσίας, εξυπηρετώντας τα πολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Ο διεκπεραιωτικός χαρακτήρας μιας 24ωρης απεργίας από τους κρατικούς συνδικαλιστές έχει αηδιάσει και τους πιο ευκολόπιστους εργαζόμενους για τις προθέσεις αυτών που τους εκπροσωπούν. Είναι φανερό, πως αυτή η σχέση κράτους-εργοδοσίας-συνδικαλιστών είναι σε βάρος του κάθε εργαζόμενου που αναζητά εναγωνίως διαφορετικές εργασιακές συνθήκες, ώστε να απολαμβάνει ισότιμα τους καρπούς και τους κόπους της δουλειάς του, μιας δουλειάς που θα είναι πραγματικά δημιουργική για τον καθένα, αλλά και για το συλλογικό όφελος.
Η κατάκτηση μιας τέτοιας ζωής δεν είναι τόσο δύσκολη, μακρινή και ουτοπική όσο θέλουν να μας την παρουσιάσουν. Όσοι αγωνίστηκαν στο παρελθόν και κατέκτησαν αυτά που εμείς σήμερα θεωρούμε αυτονόητα δεν ήταν ούτε ήρωες, ούτε υπεράνθρωποι. Αυτοί που αγωνίστηκαν και κατέκτησαν το οχτάωρο, την ασφάλιση, την ιατρική περίθαλψη και όλα τα εργασιακά κεκτημένα, ήταν όλοι τους φτωχοί εργαζόμενοι όπως κι εμείς. Άνθρωποι που είχαν συνειδητοποιήσει τη θέση τους και είχαν επιλέξει να λάβουν ενεργά μέρος στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο ενάντια στα αφεντικά, το κράτος και τους εξουσιαστές. Ως πότε θα ανεχόμαστε να χάνουμε τη μισή μας ζωή στα κάτεργα των χώρων εργασίας, για να χτίζει το αφεντικό τη βίλα του, ενώ εμείς την ίδια στιγμή στριμωχνόμαστε σε ένα δυάρι κλουβί πληρώνοντας ενοίκιο; Δεν ωφελεί σε τίποτα να μοιρολατρούμε και να μένουμε απαθείς.
Η πρόσφατη εμπειρία κατάληψης και αυτοδιαχείρισης βιομηχανικών μονάδων από τους εργάτες, π.χ. στο εργοστάσιο κεραμοποιίας “Zanon” στην Αργεντινή (μετονομάστηκε σε “εργοστάσιο χωρίς αφεντικά”) ή στο εργοστάσιο παραγωγής ποδηλάτων “Bike Systems GmbH” στη Γερμανία (με τη συμμετοχή αναρχοσυνδικαλιστών της FAU), αποδεικνύει ότι αυτός ο τρόπος λειτουργίας των μέσων παραγωγής, όχι μόνο δεν είναι ουτοπία, αλλά πρόκειται για τον πιο αυθόρμητο τρόπο λειτουργίας των παραγωγικών μονάδων που αναδεικνύει τη σημασία της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Παρόμοιες προσπάθειες με καταλήψεις εργοστασίων είναι πρόσφατες και στην Ελλάδα (Λαναράς, Palco, Κανάκης). Πριν λίγο καιρό το εργοστάσιο υποδηματοποιίας και οι αποθήκες της “elite” καταλήφθηκαν από τους εργαζόμενους μετά τον εμπαιγμό τους από τον ιδιοκτήτη του εργοστασίου που τους είχε απλήρωτους για μήνες. Σύντομα όμως παρενέβησαν τα συνδικαλιστικά τσιράκια των αφεντικών (ΠΑΜΕ και οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, που δεν εργάζονται καν στην εταιρεία) και θέτοντας εκβιαστικά διλήμματα στους εκατοντάδες εργαζόμενους, τους ώθησαν ουσιαστικά να λήξουν την κατάληψη αφήνοντας τους ξεκρέμαστους.
Για όλους εμάς τους μισθωτούς σκλάβους που βιώνουμε καθημερινά την καταπίεση εντός και εκτός του εργασιακού μας χώρου, ένας τρόπος υπάρχει για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Η άγρια απεργία και η οικειοποίηση των μέσων παραγωγής, η αυτοοργάνωση και η αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας. Στοχεύοντας στην εξέγερση και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
ΧΑΡΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ
24/02/2010 11:00 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ