«Θα έρθει η στιγμή που η σιωπή μας, θα είναι πιο βροντερή απ’ τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!»
Αύγουστος Σπάις – Ένας από τους αναρχικούς εργάτες που δολοφονήθηκαν από το κράτος για τα γεγονότα της εργατικής εξέγερσης στο Σικάγο το 1886.
Τα παραπάνω λόγια ήταν τα τελευταία του Αύγουστου Σπάις, λίγο πριν ο δήμιος ανοίξει την καταπακτή του ικριώματος και αφήσει αιωρούμενους στην κρεμάλα τους «συνήθεις υπόπτους» για ανατρεπτική δράση και εχθρούς του κράτους. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι συμμετείχαν ενεργά στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, μέσα από τις γραμμές του αναρχικού κινήματος, σε μια εποχή που έχει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή.
Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων οι πηχυαίοι τίτλοι προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό τόσο για την τότε οικονομική κρίση(κάνοντας λόγο για την αναγκαιότητα μείωσης μισθών), όσο και για τον κίνδυνο αναταραχών από «τρομοκράτες και ανατρεπτικά στοιχεία». Τη στιγμή που η παραγωγή και τα κέρδη των αφεντικών αυξάνονταν κατακόρυφα, δεκάδες χιλιάδες εργατών που μέχρι τότε βίωναν άθλιες συνθήκες εργασίας, αποφάσισαν να αντισταθούν στην ασυδοσία των αφεντικών με δυναμικό και αποφασιστικό τρόπο. Πολλά χρόνια πριν την πρωτομαγιά του 1886 είχαν καταφέρει μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες να κατακτήσουν εργασιακά δικαιώματα τα οποία ισχύουν μέχρι και σήμερα, όπως το οχτάωρο. Όλοι αυτοί οι αγώνες βέβαια, είχαν εξ’ αρχής έναν και μοναδικό στόχο: την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την εγκαθίδρυση μιας αταξικής-αναρχικής κοινωνίας, ώστε «ο καθένας να προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και να απολαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του».
Κατά τη διάρκεια μιας απεργιακής συγκέντρωσης στη εργατική εξέγερση του 1886, μια βόμβα (αγνώστου μέχρι σήμερα προελεύσεως) πέφτει ανάμεσα στις γραμμές των αστυνομικών σκοτώνοντας 7 από αυτούς. Αμέσως ξεκινά ένα κυνήγι μαγισσών από το κράτος, που σε συντονισμό με τις φυλλάδες της εποχής προσπάθησαν να εξολοθρεύσουν τους αναρχικούς και να κατατροπώσουν το εργατικό κίνημα και όλα όσα είχε πετύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με συνοπτικές διαδικασίες, το κράτος, δίκασε, καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε πέντε αναρχικούς που είχαν πρωτοστατήσει στους εργατικούς αγώνες, είχαν στοχοποιηθεί από το κράτος πολλά χρόνια πριν τα γεγονότα του 1886 και πολλοί εκ των οποίων δεν βρίσκονταν καν στο σημείο της έκρηξης. Από το 1889 η 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα απεργίας για την κατάκτηση του 8ώρου.
Μεταφερόμενοι στο σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι συνταγές της εξουσίας παραμένουν ίδιες κι απαράλλαχτες σε «βελτιωμένη» βέβαια εκδοχή. Η οικονομική πολιτική του κράτους είχε και έχει σαν στόχο τη διατήρηση των προνομίων των πλουσίων, και ποτέ στη διάρκεια της ιστορίας δε δίστασε να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για το στόχο αυτό. Η οικονομική κρίση, που αν και παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα κακής διαχείρισης του συστήματος, αποτελεί δομικό και αναπόφευκτο στοιχείο του καπιταλισμού, για εμάς μεταφράζεται απλώς σε μεγαλύτερη απληστία των αφεντικών.
Η είσοδος της ελλάδας στο ΔΝΤ(Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και οι συνέπειές της, σαφώς και δεν θα είναι το τελευταίο στάδιο της υποτιθέμενης οικονομικής κρίσης. Όπως όλα δείχνουν, η χώρα έχει καταστεί πειραματόζωο, στην προσπάθεια των εξουσιαστών να εφαρμόσουν ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό πολιτικό-οικονομικό καθεστώς, ένα καθεστώς, που προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του δε θα διστάσει να πάρει οποιαδήποτε οικονομικά μέτρα, αλλά και να καταστείλει βίαια κάθε εξεγερσιακή φωνή και πρακτική. Η πρόσφατη ανακοίνωση του Παπανδρέου Γ΄ έβαλε και επισήμως τη χώρα στο μηχανισμό στήριξης της ευρωπαϊκής επιτροπής και του ΔΝΤ. Αυτός ο υποτιθέμενος μηχανισμός στήριξης απαιτεί μειώσεις μισθών, θεμελιώδεις αλλαγές στο ασφαλιστικό, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση των φόρων και πολλά άλλα μέτρα, τα οποία βέβαια δε θα πληρώσουν οι πλούσιοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι βιομήχανοι, αλλά ο φτωχός και εργαζόμενος λαός, ο πραγματικός δηλαδή μηχανισμός στήριξης του κράτους και των καπιταλιστών. Αρκεί μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία των χωρών που δέχτηκαν την «προστασία» και τη «φροντίδα» του ΔΝΤ (Αργεντινή, Βολιβία, Αιθιοπία, Σουδάν, Ταϊλάνδη και κυρίως τις ευρωπαϊκές Ουγγαρία, Ρουμανία) για να κατανοήσουμε πλήρως τις επιπτώσεις που θα υποστούμε από το ΔΝΤ.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και αναλογιζόμενοι τους αγώνες, τις μικρές νίκες και τα συνολικότερα προτάγματα όλων αυτών των ανθρώπων στο παρελθόν, για να έχουμε σήμερα τα όποια εργασιακά κεκτημένα, η λύση δείχνει να είναι μία και μοναδική όπως και τότε: η δυναμική αντίσταση στα σχέδια και τους νόμους των εξουσιαστών, μια αντίσταση όμως, που δεν αρκεί να γίνεται στο επίπεδο του λόγου αλλά προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή( με απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, αλληλεγγύη στους αγώνες εργαζομένων-ανέργων) όλων των ανθρώπων της εργασίας, αλλά και όσων βιώνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Όλοι αυτοί οι αγώνες του παρελθόντος δεν έγιναν ούτε από κάποια εργατική ελίτ, ούτε από κάποια πεφωτισμένη επαναστατική πρωτοπορία. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτές τις διαδικασίες ήταν όλοι τους φτωχοί και εργαζόμενοι που απλά συνειδητοποίησαν, ότι η ζωή τους δεν πρόκειται να αλλάξει όσο κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για τους ίδιους και επέλεξαν έτσι να συμμετάσχουν ενεργά και συλλογικά στους κοινωνικούς αγώνες.
Αυτό ακριβώς είναι που πάντα φοβόταν και φοβάται η οποιαδήποτε εξουσία, τη μαζική και ενεργό συμμετοχή στους αγώνες που διεξάγονται εναντίον της. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, του φόβου δηλαδή της εξουσίας για εκρηκτικές κοινωνικές αντιδράσεις, εντάσσονται και τα νέα μέτρα, όχι μόνο για την οικονομία, αλλά για την καταστολή αυτών των αντιδράσεων. Η στοχοποίηση ενός ολόκληρου πολιτικού χώρου που μάχεται συνεχώς την εξουσία, ως εν δυνάμει τρομοκράτες και εγκληματίες από τα ΜΜΕ, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος προσπαθεί να στείλει ένα σαφές μήνυμα όχι μόνο στους ανθρώπους που ήδη δραστηριοποιούνται σε κινηματικές διαδικασίες, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλον θελήσει να αντισταθεί δυναμικά στις διαθέσεις των αφεντικών. Κοντολογίς, το κράτος μας λέει, ότι θέλει να έχει το μονοπώλιο της βίας.
Μόνο που οι εξουσιαστές αγνοούν τον αστάθμητο παράγοντα της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η δίψα των ανθρώπων για πραγματική ζωή και η συσσωρευμένη οργή τους για την εκμετάλλευση που υφίστανται, είναι βέβαιο, ότι αργά ή γρήγορα, θα τους οδηγήσει στο μόνο μέσο που τους έχει απομείνει για να πάρουν επιτέλους τη ζωή τους στα χέρια τους. Τη βίαιη και δυναμική αντίσταση, απέναντι βέβαια στην ασύδοτη καθημερινή βία που υφίστανται μια ολόκληρη ζωή από τα αφεντικά και την εξουσία.
Σε στιγμές κοινωνικής έκρηξης, αυτοί που καθίστανται αγωνιστές, δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν επιλέξει προ πολλού τη στάση τους απέναντι στην εξουσία και αγωνίζονται αδιάκοπα απέναντί της αψηφώντας τις συνέπειες. Αγωνιστές θα καταστούν και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κάνοντας την προσωπική τους υπέρβαση, θα επιλέξουν να βάλουν τέλος στην απάθεια και τη μοιρολατρία και θα συμμετάσχουν ενεργά στον αγώνα για να κερδίσουν την ίδια τους τη ζωή. Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους θα είναι μια φλόγα που θα ξεπετάγεται από παντού και οι χιλιάδες αυτών θα είναι η πυρκαγιά που θα καταστρέψει ολοκληρωτικά αυτό το σάπιο σύστημα για να χτίσει στη θέση του την αταξική-αναρχική κοινωνία.
Όσο αφήνουμε τις τύχες μας σε «καταλληλότερους πρωθυπουργούς» και «καταρτισμένους τεχνοκράτες» θα είμαστε πάντα σκλάβοι για να καλοπερνάνε οι πλούσιοι και τα αφεντικά.
Οι λύσεις δεν μπορούν να προέλθουν από τους δυνάστες μας. Οι λύσεις θα προέλθουν από τους αγώνες της κοινωνίας για τη συνολική ανατροπή-καταστροφή του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού συστήματος και το χτίσιμο ενός κόσμου χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Μιας κοινωνίας στηριγμένης στην ελευθερία την ισότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.
Να καταργήσουμε τη μισθωτή σκλαβιά – αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας – εκτροπή και οικειοποίηση των μέσων παραγωγής.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ 1η ΜΑΗ 11:00 π.μ. ΜΟΥΣΕΙΟ-ΠΑΤΗΣΙΩΝ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ